بخشی از پارت اول رمان غرورم را دوست دارم :
با استرس نگاهی به ساعت مچی گرون‌قیمتم انداختم، هنوز دو دقیقه از آخرین باری که ساعت رو چک کرده بودم نگذشته بود. برای هزارمین بار با حرص رو به راننده‌ی تاکسی که پیرمردی مو سفید و از قرار معلوم گوش‌هاش سنگین می‌شنید، گفتم: پدر جان یکم سریع‌تر! دیرم شده. گاز بده! ای بابا!
و با دیدن نگاه سؤالی پیرمرد از روی آینه‌ی جلویی ماشین پوفی کشیدم. با عصبانیت خودم رو به پشتی صندلی کهنه‌ی ماشین، محکم کوبیدم.
با این ترافیک همیشگی تهران می‌ترسیدم بعد از مامان به خونه برسم! خانواده‌ی متعصبی نداشتم اما اصلاً دلم نمی‌خواست پدر یا مادرم بویی از این رابطه که حتّیٰ از نظر خودم هم بی‌سر و ته بود ببرند! خودم هم خوب می‌دونستم که دوستی با شاهین فقط برام سرگرمیه!
دختر بدی نبودم اما برای پر کردن بی‌کاری‌هام یه ماه پیش پیشنهاد دوستی شاهین رو قبول کردم و حالا مثل بقیه‌ی دختر و پسرهای جوون که هر کدوم شاخه‌ای گل یا کیف دستی‌ای که مطمئناً داخلش خرس کوچیک و شکلات بود، به دست داشتند؛ یک جعبه شکلات برای شاهین به عنوان کادوی ولنتاین خریده بودم! معتقد بودم همین برای شاهین که تو زندگیش چیزی مهم‌تر از شکم نیست بهترین هدیه و از طرفی از سرش هم زیاده!
شک نداشتم که شاهین حتّٰی یه آبنبات کوچولو هم برام نخریده و همین می‌تونست بهونه‌ای برای پایان بخشیدن به این رابطه باشه! دلم تنوع و در عین حال عشق واقعی می‌خواست، چیزی که حتّٰی با گذشت چند ماه در کنار شاهین احساس نکرده بودم!
